Explosie

Ik had gezegd dat ik naast m'n nieuwsbrief ook af en toe m'n blog zou aanhouden voor als ik eens een keer een grappig of bijzonder verhaal hebt.
Nou het volgende verhaal heb ik niet opgenomen in m'n nieuwsbrief maar wil het toch even delen.
Zoals de meeste van jullie weten verblijf ik bij Matheka in huis, dit is (voor Keniaanse standard) een luxe huis; er is een normale wc, een koelkast en een stromende douche waaruit je zelfs warm water kan krijgen. Nu moet je voor dat warme water wel de pomp aanzetten en de boiler. Goed ik dacht gister; tijd voor een lekkere douche, ook al is het hier warm met koud water kan je je haar niet uit spoelen. Het was 7 uur en Matheka was er nog niet dus gauw douchen zodat we daarna samen met z'n moeder kunnen eten. Ik vergat alleen de boiler uit te zetten maar heb wel de pomp uit gezet. Nou lekker gegegen en daarna geskypt met Ria (Matheka's vrouw die in Nederland zit). Rond 10.45 naar bed, ik was net omgekleed toen ik een enorme knal hoorde... schrik... wat is dit nu weer. Ik dacht serieus we worden aangevallen, er gooit iemand een granaat naar binnen en die sist nu, want nu hoorde ik een sissend geluid.. Wat ga ik nu doen... ik deed m'n kamer deur op slot en zat met m'n telefoon in m'n hand. Toen leek het geluid (ja echt serieus) wel op een grote stofzuiger, ik denk ik doe de deur open, ik kijk omhoog en hoor Matheka daar. Toen dacht ik... hij heeft de rat gevonden (ja er zit er 1 in huis) en nu doet hij met de stofzuiger hem opzuigen ofzo (hele vreemde gedachte maar goed). Ik loop de trap op en vraag: Matheka, you got the rat? Toen zag ik al dat het een domme vraag was... zag ja, en hoorde... boven tegen het plafond was allemaal rook, althans dat leek het, het was stoom. De heater was ontploft. Oeps... Matheka heeft hem uit gezet en het wat toevoer afgezet, maar daardoor was er ook een opening waardoor er opeens heet water uit de boiler kwam... wat doen we nu. We kunnen daar niet lopen want het is gloeiend heet, het water loopt overal heen. Uiteindelijk vind Matheka een manier en sluit de boiler af. Helaas zijn er dan al liters en liters water 2 kamers binnen gedrongen. en laten dat nou net de kamers zijn waar allemaal kartonnen dozen met boeken en koffers met kleding staan. (opgestald omdat Ria hier een poos niet is) Alles was nat... we hebben 30 handdoeken neergelegd (!) en nog was er een hoop water en toen alle dozen gaan versjouwen en kijken wat er van de onderste dozen nat was, gelukkig viel de schade mee. Wat kleding wat nat was en uitendelijk maar 2 boeken (niet ernstig nat, klein beetje maar). Ria zat ondertussen op Matheka te wachten om te skypen, dus hij ging met haar skypen. Ik baalde natuurlijk als een stekker want ik denk dit is mijn schuld. Ik een emmer en een bak gehaald en de hele vloer gaan drogen en de handdoeken uitwringen... nou ik was daarna net zo nat als al het water wat daar lag.. ik zweette me kapot. Me handen deden pijn en ik was zo moe... alle 30 handdoeken uitwringen en weer neer leggen zodat ze het water konden absorberen. Daarna weer uitwringen... daarna met kletsnatte, zware handdoeken naar beneden en ze ophangen... om half 2 was ik klaar. Ik was kapot. Vanochtend is de fundi (reparateur) geweest en heeft de boiler gefixt, hij zei dat het er niet aan lag dat ik hem te lang had aan gehouden maar dat het apparaat niet helemaal goed is, nu zit er een soort timer op die zorgt dat hij uitgaat zodra het te heet word: gelukkig, alhoewel ik m'n lesje wel heb geleerd.  Achteraf konden we er hard om lachen, Matheka dacht ook dat het een granaat was en z'n moeder kwam na de knal naar buiten en dacht dat we nu allemaal dood gingen. Tsjah en ik met m'n rat en de stofzuiger... de rat is er nog steeds, heb gewoon wat rattengif neergelegd. Misschien dat het helpt.

Rust

Na meer dan een maand blog stilte, hier weer een update van uit hier. Ondertussen is er ontzettend veel gebeurd en staat er ook nog veel te gebeuren! 

Allereerst: de container is er! Zojuist vanmiddag om 15.15 is hij geplaatst in Breeveld! Super fijn! Nu kunnen we eindelijk gaan inruimen!

... nu verder met een update van de afgelopen weken

Ik kan wel zeggen dat ik een vrij pittige tijd achter de rug heb, waarin ik het allemaal echt even niet meer wist. Zoals vaak komt God juist op je zwakste moment binnen; zo ook bij mij.

Met hemelvaart ben ik naar een conferentie geweest: Mission Possible, met 2000 mensen uit 80 verschillende landen luisteren naar sprekers en bidden voor de gesloten landen. Ik kwam daar leeg aan; ik wist het gewoon even niet meer en zei echt tegen God: 'Heer, Neem het over ik weet het even niet meer.' Dat weekend was ontzettend bemoedigend, zoveel bijzondere seminars bijgewoond en het leek of alles voor mij geschreven was. Het ging onder andere over teleurstelling in je geloof; daar door heen gaan en stappen in geloof blijven zetten, je dromen bij God bekent te maken, door verdriet en teleurstelling Hem blijven prijzen. Het was gewoon fantastisch! Ik besefte daar dat ik erg bang was om te falen; ik altijd met m'n grote geloof en alles komt wel goed... dit geloofde ik echt (nog steeds hoor). Ik was bang om toe te geven aan de buitenwereld dat het misschien toch niet zo ging als dat ik hoopte en ik dus misschien m'n plan (niet God's plan) bij moest schaven. God zei; Maar voor wie is dat dan erg? voor de mensen? voor Mij? of voor jezelf... ik besefte dat het m'n eigen trots zou zijn. Ik realiseerde me dat het helemaal niet erg is; al zou ik voor maar 2 jaar gaan en dan met Julius terug komen; we geloven voor nu dat we daar mogen zijn, en God zal voor die tijd erna wel laten zien wat Hij van ons verlangt.  Dat weekend heb ik alles (nogmaals) aan God over gegeven en versteld gestaan van hoe Hij werkt en spreekt. Wat bijzonder was (dit verhaal wil ik jullie niet onthouden) dat we op een gegeven moment voor de Malediven baden,op dit eiland (populair vakantieoord) zijn maar 12 Christenen en geen kerk. 1 christen was opgepakt omdat Hij het Johannes evangelie bij zich had en zat al 3 jaar in de gevangenis, hij moest sowieso nog 5 jaar en wat er daarna zou gebeuren was onbekend. Met z'n allen zijn we daarvoor gaan bidden en 's avonds kreeg de man, die onder de christenen daar werkt, een mail dat de gevangen gehouden christen was vrijgelaten! Zo onwijs gaaf!

Ik kwam echt vervuld en vol rust terug van dat weekend... ik weet het is goed zo. 

Nu zijn we dus nog met van alles bezig om te regelen... het financiële is nog zeker een gat, maar nu wel beter te overzien omdat het maar voor 2 jaar is.
Een deel hebben we binnen (300 euro per maand! Zo tof!) en het andere deel moet nog. Het zou onwijs gaaf zijn als we nog 400 euro per maand erbij zouden kunnen krijgen! De rest vullen we aan met m'n spaarcentjes. Dus lieve mensen ik wil jullie echt vragen om hiervoor te bidden; voor voorziening, en als God het op jullie hart legt om ons te steunen zou dat heel gaaf zijn! 

Afgelopen week had ik ook even met Ria geskyped (oprichtster Shoulder 2 Shoulder) en was zo heerlijk, dan word ik zo enthousiast en weet ik zeker; ik mag daarheen, dat is de plek waar ik mag dienen. Ria komt in ieder geval een jaar naar Nederland vanwege verzekeringen en het is zo bijzonder hoe ik juist daarnaartoe mag in die tijd. Het voornaamste wat ik ga doen is Bijbelstudies geven en activiteiten organiseren. Het verlangen om Gods liefde te delen en met de kids/tieners te ontdekken wie ze zijn in Christus is m'n drijfveer. Ik weet niet alles maar Gods Heilige Geest wel... wat fijn dat die dan in me woont ;).
Afgelopen zondag was de laatste jeugddienst waarin ik mocht zingen... tsjonge wat was dat bijzonder. Ik wist dat de ouderling iets zou zeggen over het briefje wat ik zou uitdelen, maar dat het een bedank praatje was naar mij had ik niet verwacht. Ik was zo overweldigd door de liefde die ik ervoer en de dankbaarheid dat ik in deze mooie gemeente mocht dienen en dat God mij daarvoor gebruikte. Spontaan kwam het lied: 'Wat een wonder dat ik meewerken mag, in Uw koninkrijk. dat ik meewerken mag en ik U van dienst mag zijn,' in me op. Het was zo mooi! ook om daarna het zegen lied met elkaar te zingen en vooral toe te zingen. Ik ervoer echt Gods liefde voor ons als gemeente en Zijn hart voor deze kerk. Kortom onwijs gaaf om zo dit seizoen af te sluiten.

Nu hard aan de slag voor de rest.. besprekingen, vergaderingen, meetings etc. Daarnaast nog zingen op 2 bruiloften, container inpakken, organiseren van de informatie avond

en alvast voor jullie de première (schrijf in je agenda!): zaterdag avond 11 juli hopen we als muziekgroep van Hervormd Oost en Centrum een praise avond te houden in het Baken. Met elkaar God prijzen voor het afgelopen jaar en Hem samen zoeken! 12 juli zal ik worden uitgezonden vanuit de kerk. Lieve mensen, ik wil jullie vragen om voor ons te blijven bidden, onderschat de kracht van gebed niet.. het is zo krachtig! en nogmaals mochten jullie het op je hart hebben om te sponsoren... dan hoor ik het graag. (ps we zijn er mee bezig dat de giften fiscaal aftrekbaar worden gemaakt, hiervan houd ik jullie op de hoogte)
Gods zegen en veel liefs vanuit Breeveld!

Support

Volgens mij is het met m'n vorige blog niet helemaal goed gegaan en hebben jullie die niet gekregen via mail of facebook, hij staat hieronder dus die kun je nog terug lezen.

Eigenlijk zit ik op dit moment best in een dipje, het valt me eigenlijk best zwaar allemaal en het regelen lijkt nog soort niet van de grond te komen. Ik blijf geloven dat God voorziet maar had wel gehoopt dat het sneller zou gaan. Ook het besef dat ik familie achterlaat en wat ik achterlaat komt er toch wel steeds meer in, ik weet dat ik de juiste beslissing heb gemaakt maar dat neemt niet weg dat ik ze allemaal erg ga missen. 

Bijgevoegd vinden jullie een andere brief met de vraag of jullie ons willen helpen. We hebben geld nodig om daar te kunnen leven zodat we het werk kunnen doen waarvoor we geloven dat God ons heeft geroepen.
Voordat ik wat met Julius kreeg was het voor mij al heel duidelijk dat God me naar Kenia wilde hebben, die overtuiging had ik heel sterk en ik heb eigenlijk tegen God gezegd ja Heer als U het bent die leven geeft, wie ben ik dan dat ik m'n leven vast houdt. Zet me in op de plek waar U me wilt hebben, toen ik dat jaar in Kenia was werd het heel duidelijk dat dat Kenia was. Nadat ik dat wist kwam eigenlijk Julius in beeld, sommigen denken dat ik naar Kenia ga voor de liefde maar dat is in die zien niet zo; ik ga voor de liefde ja maar voor die van God en de mensen daar en Julius kwam er later bij. 

Het werk wat we voor shoulder 2 shoulder doen is vrijwillig, het geld wat binnenkomt bij de organisatie word besteed aan eten, drinken en onderwijs voor de kinderen en de salarissen van de lokale mensen. Dit houd in dat ik zelf m'n inkomsten moet regelen. Dit is pittig en valt me op dit moment best even zwaar omdat ik had gehoopt al verder te zijn dan ik nu ben aangezien ik al in 3 maanden weg ben. Stom misschien ook m'n eigen fout omdat ik te laat ben begonnen en dacht dit lukt wel zo... ik wil jullie echt vragen om voor ons te bidden en als God het op jullie hart legt ons te sponsoren dat te doen. Gebed staat op 1 dat is het belangrijkst, God kan voorzien op vele manieren en kan verschillende mensen gebruiken. Dat heb ik gezien in hoeveel ik nu al bij elkaar heb kunnen sparen.
Met de container ligt het een beetje stil, Matheka uit Kenia (met wie ik ga samenwerken) is nu bezig om een papiertje te regelen via de organisatie zodat ik het invoerrechten vrij naar binnen kan halen. Hier moeten we nu op wachten zodat we daar niet voor verrassingen komen te staan. Het huis staat ondertussen wel helemaal vol dat is wat minder...hopelijk is het weg voordat ik weg ben en anders moet ik een andere oplossing bedenken.
12 juli word ik uitgezonden via de kerk, dit zal niet zo zijn als bij Cora en Antonie via de GZB maar wat voor mij belangrijk is is het contact blijven houden met de gemeente, ik geloof dat dat ook een onderdeel is van onze roeping om zo te getuigen naar de gemeente toe van wat er in Kenia gebeurt. Ds. Vreugdenhil zal deze dienst leiden, dit zal in de ochtend dienst zijn... meer info volgt maar jullie zijn in ieder geval welkom. 

27 juli vertrek ik dus... nog veel moet er geregeld worden en ik vraag jullie echt om allereerst gebed en als God het op jullie hart brengt; (financieele) steun...

Jehovah Jirah - The God who provides

Jehovah Jirah
Jehovah Nissi
You are my Ebenezer
Jehovah Adonai
We give You glory, honor, power, majesty!
You are the Lord forever more.

Dit is een lied wat ik de afgelopen keer in Kenia veel heb gezongen, Jehovah Jirah betekent de God die voorziet, een karaktereigenschap en belofte van God die veel impact kan maken en de boel even op z'n kop zet. 

De tijd, vanaf dat ik terug ben, is echt omgevlogen en er is ontzettend veel gebeurd (vooral in m'n hoofd dan denk ik), moeilijke, frustrerende momenten hebben zich afgewisseld met verbazingwekkende, vreugdevolle en dankbare momenten (en dat gebeurt eigenlijk nog steeds)
Vanaf dat ik terug kwam wist ik dat het een nieuwe tijd zou zijn, een tijd waarin ik ontzettend veel moet gaan regelen en ook een heel stuk vertrouwen moet hebben op God omdat ik zelf niet weet hoe het zal lopen. 
De eerste paar weken leek er soort geen vooruitgang te zijn en als ik aan het bidden was kreeg ik steeds verzen in m'n hoofd die over wachten gingen en ik zelf ook nog niet klaar was om alles te gaan regelen, blijkbaar was het de tijd nog niet. Nu een paar weken is dat eigenlijk anders en heb ik er ook zin in en sta ik versteld van hoe God voorziet. 

Wel al de eerste week had ik een oproepje geplaatst op facebook dat als mensen spullen hebben als kleding, meubels etc. ze bij mij mogen brengen. Ik had al vanaf het begin op m'n hart om een containermet niet alleen spullen van mijzelf maar ook voor de mensen daar mee te nemen. Niet wetend dat er zoveel mensen zouden reageren! Zo ontzettend hartverwarmend! ondertussen staat er een kamer boven volledig vol met zakken kleding, heb ik zo'n 25 zakken vol en komt er nog steeds binnen. Voel me soms net een BW-er (bekende Woerdenaar) want dan zit ik achter de kassa en de mensen spreken me aan; 'Jij bent toch diegene die naar Kenia gaat?' Het is vooral gewoon hartverwarmend dat zoveel mensen wat willen geven, niet alleen kleding komt er binnen maar ook veel speelgoed en knutselspullen! Zo ontzettend leuk!
Daarnaast beschik ik ook niet over een huis dus had ik ook niet de meubels, kasten en dergelijke. Ook daarin heeft God voorzien en ik sta echt versteld van hoe God eigenlijk precies weet wat ik nodig heb en soms zelfs precies brengt waar ik aan denk, en dat Hij daar mensen voor gebruikt die het totaal niet door hebben of niet eens geloven. Een voorbeeld; ik zag ergens een leuk wit side table staan en dacht oh dat is schattig zeg en bedacht in 2 tellen wat ik daarop zou zetten en er boven zou hangen en dacht dat zou leuk zijn om die te hebben... eigenlijk alleen dat. Paar dagen later kreeg ik een berichtje van een oud collega, ze gingen verhuizen naar een kleiner huis en hadden veel spullen staan die niet mee konden; ze zei wat kasten, stoel etc. 
Super dacht ik, ik met m'n vader daar naar toe spullen ingeladen, bijna klaar zegt haar moeder; ik heb ook dit tafeltje nog,wil je die ook hebben? Precies zo'n side table als ik had gezien, WOW! God heeft soms echt humor en het is gewoon zo bijzonder om te zien hoe hij voorziet! Mocht van iemand 2 super mooie bruine leren banken over nemen voor 50 euro, super mooi zijn ze nog! Zo bijzonder! Ondertussen staat dus ook de garage helemaal vol met spullen, en er komt nog steeds meer bij! Toen ik in Kenia was heb ik de prijzen vergeleken en daar zijn kwaliteit spullen toch heel erg duur, en aangezien hier veel 2e hands spullen beschikbaar zijn is dit voordeliger.
Eigenlijk is heel die container ook een geloofs stap... ik weet dat het er komt maar hoe en wanneer is nog een beetje de vraag, (voor m'n ouders hoop ik snel want overal staat dus wat :S) het verschepen is opzich betaalbaar maar het probleem is de invoerrechten in Kenia, ze kunnen daar veel belasting over vragen omdat je import brengt. Sinds kort begeleid een familielid van een familielid mij en zal ik waarschijnlijk ook met hem de container tegen die tijd verschepen, heel fijn om iemand te hebben die er van alles van weet en advies geeft, hij zei begin achteraan, bij de haven daarzo... de invoerrechten dus. Ik kan proberen om via Shoulder 2 Shoulder (organisatie waarbij ik ga werken) een soort brief te krijgen waarbij je vrijspraak krijgt van invoer en het voor het project geregistreerd word, dit is deels zo want de kleding en speelgoed en wat over is van de meubels gaat naar de mensen daar. Maar om zo'n brief te krijgen kan wel een half jaar duren, nu probeer ik het nog via de ambassade van Kenia in Den Haag te regelen, de situatie uit te leggen en te vertellen dat het allemaal tweedehands is en dus z'n waarde eigenlijk al is verloren. Ik bid dat dit lukt en dat we een papier via hun kunnen regelen. Lijkt me zo gaaf om straks in Kenia die kleding en speelgoed uit te delen en de foto's te delen. Goed het is dus nog onzeker maar ik heb er echt vertrouwen in dat het goed komt.
Daarnaast moet er veel geregeld worden qua verzekeringen opzeggen, belastingdienst etc.. het nadeel hiervan is, is dat het op internet allemaal vaag staat waar ik dus niks van snap en het is veel bellen en dat bellen kost veel tijd... ben zo 20 minuten aan het wachten en uiteindelijk weet je nog niks... zou heel fijn zijn als er gewoon mensen zijn die precies weten wat je moet doen en je stap voor stap begeleiden.

Deze week ook gesprek gehad met de kerk en ben zo dankbaar dat die me willen uitzenden en me financieel willen helpen. Hoe en wat dat weet ik nog niet precies maar daar zal ik jullie steeds van op de hoogte brengen. Ik hoop nog een keer een informatie avond te houden voor geïnteresseerden maar daarover later meer. 2 weken terug mocht ik wat vertellen op de oudere middag, wat was dat leuk zeg. Ik kletste zo 1,5 uur bij elkaar en de mensen waren geraakt en zagen dat ik er vol van ben.
God voorziet en geeft mogelijkheden om te delen van wat ik mag gaan doen, samen met Julius en met Shoulder 2 shoulder. Financieel is er nog een enorm gat, het werk wat zowel Julius als ik doe is vrijwillig; om de mensen daar te helpen en de kinderen/tieners liefde te geven. Het land is opzich goedkoper dan Nederland, het probleem is dat ik blank ben en voor veiligheid (mensen denken toch vaak bij blanken valt wat te halen) in een wat duurdere wijk zou gaan wonen. Ook is het natuurlijk dat ik me daar ga vestigen het is niet dat er sprake is dat ik sowieso over 5 jaar weer in Nederland woon; nee ik ga trouwen, wonen en werken in Kenia. Het is soms makkelijk te zeggen we zijn afhankelijk van mensen maar dat zijn we niet, God is nog steeds degene die mensen stuurt om te geven en soms heeft Hij die niet eens nodig. Het zou het mooist zijn als we daar een aantal huizen zouden kunnen kopen (met een lening of God weet hoe) en we die weer verhuren en zo onze 'eigen' inkomsten kunnen creëren.  Dit zijn ideeën die Julius en ik hebben waar we voor bidden, hoe heerlijk het zou zijn om eigen inkomsten te kunnen creëren, ligt dit niet in onze hand maar in die van God. God weet hoe het verder gaat en hoe gefrustreerd en spannend ik het soms ook vind, en ik het ook echt wel vaak lastig vind om m'n lieve ouders, familie en vrienden achter te laten, denk ik echt wel eens van het gaat niet lukken en zou ik bijna willen stoppen toch weet ik dat God voorziet en zal helpen als ik het moeilijk heb en mensen zal missen. Hij beloofd dat door heel de bijbel heen en het vraagt van ons geloof om te geloven dat Hij dat doet. Hij is trouw en Zijn beloftes zijn waar, ik geloof dat wij in die beloftes moeten gaan staan en het geloof hebben, in hetgeen we niet zien, dat Hij zal voorzien en in die belofte willen we staan!
Liefs van mij en ook van Julius, bedankt voor jullie steun en gebed, ga daar vooral mee door het heeft kracht en bemoedigd! 

Weer thuis

 

Tsjoh wat zijn die 6 weken hard gegaan zeg! Ondertussen ben ik alweer een aantal in koud Nederland... de laatste weken  in Keniawaren heerlijk en ook die vlogen voorbij.
Een korte terug blik...tot 25 januari ben ik in Mombasa gebleven, heb afwisselend tijd doorgebracht met Julius, ook veel met Ria en Matheka gepraat, dingen doorgenomen over het werken en leven daar (informatie verzamelen), heb de projecten bezocht (de kids en tieners en de school) en ben bij vrienden en andere bekenden op bezoek geweest wat erg leuk is en blijft.

Er zijn wat 'blanke' missionaris vrouwen die elke week bij elkaar komen om te bidden, door Ria kwam ik hier ook binnen en was dat erg mooi en fijn om zo met elkaar te bidden en met elkaar dingen te delen. Ik werd heel warm geheten en voelde me gelijk welkom... (de meeste vrouwen kende ik al dus dat scheelde ook wel).
Op dit moment zit er ook een Nederlands stel in Mombasa die in een adoptie traject zit, als alles goed verloopt mogen ze haar in Juli mee naar Nederland nemen, hun hebben weer spullen overgenomen van een organisatie en zo heb ik met haar afgesproken om weer wat spullen van hun over te nemen voor een mooie prijs (bedden, beddengoed, klamboes, wasmachine, kast, etc.) echt super fijn! God voorziet!

Op zaterdag 17 januari namen Julius en ik z'n neefjes mee uit voor een dagje gezelligheid, we gingen naar een krokodillen farm waar je veel krokodillen kon bekeken. De jongens hadden van tevoren een hele grote mond maar toen het er op aan kwam dat ze een heel klein krokodilletje of een slang konden aanraken schreeuwden en renden ze voor hun leven haha. Ook werden de krokodillen nog gevoerd wat natuurlijk opzich al een hele belevenis was. Daarna zijn we naar een soort park geweest waar je per
attractie in kan (soort kermis) de jongens waren voor het eerst in botsauto's geweest, heb zo hard gelachen want bij Timo ging het voor geen meter, hij ging alleen maar achteruit of draaide rondjes. Adams daarin tegen had de tijd van z'n leven, hij reed rond of hij dat elke dag deed met een prachtige stoere grijns op z'n gezicht. was erg gezellig, de jongens waren daarna natuurlijk bekaf maar ze hadden een leuke dag gehad en daar ging het om.
De week er op hadden Julius en ik een auto gehuurd en zijn we de oude base van YWAM in Makwangi wezen opzoeken, het begon al goed op de veerboot; de auto deed het niet, wilde niet starten... moesten een heuvel op dus ja daar stonden we... alle andere auto's er al af en de auto's die naar de overkant moesten kwamen ons al tegemoet. Toen hebben 8 mannen ons in de auto omhooggeduwd *schaam*, uiteindelijk stonden we daar van alles geprobeerd en ging de auto aan, gelukkig verder geen problemen gehad. Het was erg leuk om de oude base op te zoeken, helaas is die nu heel klein door problemen die er zijn geweest, het engelse stel wat daar werkt proberen de boerderij in stand te houden wat ze goed lukt en het is tof om te zien hoe hun hun luxe hebben opgezegd en nu zonder elektriciteit en luxe voorzieningen leven.
Oop zaterdag gingen we samen met Ria, Matheka en Prisca snorkelen in een plaats 3 kwartier verderop, ik was hier 2 jaar eerder met m'n ouders geweest toen was het een beginnend snorkel project en al heel erg mooi dus ik was benieuwd of het nu erg gegroeid was. En dat was zo! Nog meer vissen waren terug gekeerd naar dat stuk en het was er ontzettend mooi... alleen onwijs verbrand... toch iets te lage factor ingesmeerd en ja op m'n buik in het water dus de achterkant verbrand; gevolg dat ik nu de snorkelschoentjes rand in m'n benen heb staan haha heel charmant. Veel kids vroegen later hoe het kwam dat ik zo rood was... tjah blanke kunnen verbranden, nieuw fenomeen voor hun.
Op zondagavond vertrokken Julius en ik naar het westen van Kenia, afscheid genomen van Ria en Matheka en hup in de bus naar het westen (800 km) daar hebben we wel even over gedaan. We gingen daar op bezoek bij kleine Rianne, m'n naamgenootje

 :), haar moeder zat bij mij op de DTS, ben daar toen in december geweest en een jaar later was ze zwanger en de kinderen vonden dat het meisje naar mij vernoemd moest worden.. wat een eer! Haar wilde ik dus wel even opzoeken. Ze woont ontzettend primatief en het is altijd bijzonder als ik haar zie. Ze heeft 3 kids en haar nichtje in huis (die ouders zijn overleden), constant is het weer de vraag of ze rond kunnen komen of dat de kids naar school kunnen. Ze hebben een kleine boerderij en leven van wat dat opbrengt, gelukkig hebben ze 2 koeien gekregen (heel bijzonder 2 jaar geleden had ik die koeien gezien in een droom en dat verteld en nu 2 jaar later zijn ze er ... gebedsverhoring). We worden altijd heel erg in de watten gelegd als we daar zijn, wij zijn de gasten dus we mogen niet helpen... alles word uit de kast geplukt. in de paar dagen dat we daar zijn, hebben we wat mensen op gezocht en hadden Julius en ik voor een x bedrag boodschappen gedaan en s avonds de rollen omgekeerd... wij gekookt en hun bediend, nou de jongens stonden versteld. Op de tweede foto hiernaast zie je links achterin een huisje met een kleed, dat is de douche... nou ik kan je zeggen dat het elke keer een uitdaging is om ook daadwerkelijk schoon onder de douche vandaan te komen, je gooit water over jezelf heen met een bakje maar zodra je de modder muur aanraakt zijn en je handen vies en moet je uitkijken dat er geen modder in je schone water valt.
Het zand hier is heel rood ook toen we met de motor (pikipiki) weggingen en Julius achteraan reed was hij nadat we op bestemming waren helemaal rood/oranje verkleurd haha al het stof was op z'n gezicht gewaaid ik moest zo lachen. Vrijdag morgen vertrokken we daar weer en zijn we naar Nairobi gegaan, daar verbleven we bij een Dominee die Julius al kent van kleins

af aan en zijn gezin. Was erg gezellig en lekker gerelaxed daar. 1 dag zijn we naar een olifanten weeshuis geweest, opgericht door Amerikanen zorgen ze voor baby olifanten waarvan de moeder of vermist is of is neergeschoten voor haar ivoor. Deze olifantjes worden hier heel wat jaar opgevoed door 2 verzorgers per dier, drinken 27 liter melk per dag en worden hopelijk na 5 jaar weer vrijgezet in het wild. Doordat dat het ultieme doel is mag er maar een uur

per dag bezoekers komen zodat ze niet te veel gewend raken aan mensen. Was ontzettend leuk om daar te zijn en die olifantjes te zien drinken, spelen en badderen.
Op vrijdag morgen vertrok ik weer naar Nederland, was online al ingecheckt zodat ik er maar een uurtje eerder hoefde te zijn, koffer afgegeven en toen door de douane... daar was het even schrikken. Mevrouw uw visum is al tien dagen verlopen... wat? normaal krijg ik altijd een visum voor 3 maanden en nu maar voor 1? waar staat dat... hij wees het aan ergens in onduidelijke letters wat ik totaal niet had kunnen lezen en zei hier... ok... slik... en nu... ja wacht daar maar even, komt er zo een meneer bij wie u mag betalen.. NEEEE... ik had geen contant geld dus moest pinnen gelijk gecheckt of ik nog genoeg daarop had staan... de tijd tikte verder en nog niemand die kwam afrekenen, ondertussen zou m'n vlucht over 40 minuten gaan en was het boarden al begonnen... ik stond met tranen in m'n ogen en bad... toen kwam de man die m'n koffer had aangenomen langs en was verbaasd me daar nog te zien staan. hij zei is alles goed... ik uitgelegd, hij oh ik zal het gaan melden bij het vliegtuig dan weten ze het dat je er aan komt. Toen zag de douane man me en vroeg hoelaat gaat je vlucht ik zo in een half uur. oh zei die nou dan mag je voor deze keer doorlopen als je maar nooit meer de wet breekt. ik zo nee! pfoe dank U Heer! was zo opgelucht en blij! vervolgens had ik in het vliegtuig ook nog is 3 stoelen voor mezelf dus kon languit slapen heerlijkheid!
nu weer terug in koud Nederland, opgehaald door me zus, nichtje en ouders was weer fijn om ze te zien.
Nu breekt er een tijd aan van veel geregel, spannend... ja zeker. Maar ik vertrouw erop dat God gaat voorzien. Ben bezig met een container te regelen zodat ik verdere spullen als kasten, bankstel, tafels, uitzet spullen, decoratie, servies, lampen, spelletjes, speelgoed voor de kids, en kleding mee kan nemen. Hebben jullie iets staan, wat dan ook, wat ik kan gebruiken bericht me! Ik kan alles gebruiken! Ik kom het met liefde ophalen.
Verder is het ook regelen hoe finanicieel, we hebben geld nodig om te kunnen werken daar en om te kunnen wonen aangezien alles wat we daar doen vrijwillig is, het jammere alleen is doordat ik blank ben ik iets meer kwijt ben aan geld voor huisvesting e.d vanwege de beveiliging, helaas hebben vele Kenianen toch een beeld van blank = rijk en zullen ze eerder proberen in te breken o.i.d. veiligheid is daarom wel belangrijk. Ik ben niet bang, helemaal niet want ik weet dat dat de plek is waar God me naar toe roept en wat is er een betere plek om te zijn dan de plek waar God je roept?! Ik heb ook geloof dat Hij gaat voorzien, ondanks dat het nu voor mij soms een berg lijkt is het voor Hem niks. Hij is mijn God, mijn Vader en Hij heeft alles onder controle en alles is mogelijk voor Hem. Daar hou ik me aan vast en daar heb ik geloof in en dat geeft me rust en zoveel vreugde; M'n Hemelse Papa zorgt voor mij!

 

 

 

Geuren, kleuren... Heerlijk!

M'n eerste blog vanuit warm, heerlijk Kenia. Ik weet niet of het nog officieel mag maar voor degene die ik nog niet heb 'gesproken' nog de allerbeste wensen voor 2015.
Goed ik ben al weer 2 weken weg... het lijkt eerlijk gezegd al veel langer omdat ik zo snel weer gewend ben.
Tijdens m'n reis hier naar toe had ik een overstap in Egypte... zodra ik uit het vliegtuig kwam rook ik het al (klinkt raar): Afrika! haha kriebels over m'n hele lichaam! Toen daarna in Nairobi en dat was gewoon weer zo vertrouwd... de geuren, de kleuren (kleding van de mensen), de taal, de muziek: heerlijk!
De warmte in Mombasa (33 graden) was even wennen, ik troost me bij de gedachte dat zelfs de mensen hier het heet hebben en je niet eens wat hoeft te doen en je zweet al. Het is heerlijk om hier weer te zijn, de tijd vliegt. Ik verblijf bij Ria en Matheka (de oprichters van S2S foundation die genoeg plek hebben voor gasten, Julius heft vrij af van z'n taken bij YWAM dus gelukkig zie ik hem ook veel.
Eigenlijk zijn de afgelopen 2 weken omgevlogen met op bezoek bij de centra's (voelde me erg verwelkomd door de kids, dike knuffels zo leuk) en de school, mensen en familie bezoeken en veel gepraat en doorbesproken met zowel Ria en Matheka als met Julius.
Oud en nieuw hier was anders maar erg leuk, Ria en ik hadden die dag oliebollen gebakken (smaakten niet helemaal zoals in

Nederland maar het kwam in de richting; ze waren lekker). Hier in huis hebben ze een helper (schoonmaakklusjes, eten koken e.d.) Christine heet ze, ze spreekt eigenlijk alleen Swahili, wat wel is grappig is want soms heeft ze hele verhalen tegen me terwijl ik daar maar een heel klein deel van snap, goed toen we dus oliebollen aan het bakken waren vroeg ze aan Ria in het Swahili; 'Dus we eten ebola vanavond?' Oliebollen noemde we ze maar gewoon in het nederlands dus ja hoe spreek je dat uit. Moesten erg lachen.
Savonds zijn we naar het kindertehuis gegaan daar na heel wat gepruts buiten de beamer aan gekregen en Frozen gekeken en nog wat sterretjes met de kinderen afgestoken, erg leuk! Daarna zijn Julius en ik naar een stel gegaan die ook bij YWAM werken, er waren nog wat andere YWAM-ers en we hebben daar gezellig gegeten en gekletst, verhalen gedeeld, was erg gezellig! De volgende dag kwam de familie van Matheka (en dus ook van Julius (zijn neven)) hier eten, de hele ochtend ben ik bezig geweest met snijden van groente, later kwam de familie ook helpen en hebben we gazelle spelletjes gedaan, foto's gemaakt etc.
Zaterdag hadden we de verjaardag van alle jongens in het Onesimus huis, hier is verjaardag niet zo erg belangrijk dus vieren ze het gewoon 1 keer in het jaar. Ze hadden grote speakers geregeld zodat de jongens ook wat konden performen, rap of dans. Deze jongens zijn tussen de 12 en 21 jaar oud en ze hebben allemaal een aantal jaar op straat gewoond, Matheka en Ria vinden ze op de straat en na wat gesprekken en gebed nodigen ze een paar jongens uit om daarheen te komen zodat ze kunnen geholpen worden met school, onderdak, eten, begeleiding en in het geloof. Sommige jongens blijven kort en vertrekken weer omdat het leven op straat ze lokt maar sommige blijven er. Het was zo leuk om die jongens nu weer te zien, na 2 jaar, een aantal van hun zijn echt volwassen geworden en wonen nu begeleid buiten het centrum en leren voor een opleiding. Zo mooi om te zien waar ze nu zijn. Binnenkort hopen er weer wat nieuwe jongens te komen omdat er weer plek is.
Op maandag ben ik naar de YWAM-base geweest, de plek waar het allemaal begon. Heerlijk om daar weer terug te zijn. Met iedereen bij te praten. Ik voel me ontzettend welkom overall en daar ben ik zo dankbaar voor. Het voelt uit als zo bekend terrein allemaal en het is zo fijn dat wat ik al wist bevestigd word door hier te zijn.. het klopt gewoon.
Op Dinsdag bij het schooltje geweest in de sloppenwijk, Ria kreeg 2 gasten van YWAM, zij (Mary) werkt daar met hetzelfde (Montessori) system als de school hier en ze kwam hier om te kijken hoe het hier gaat en om de leraressen te begeleiden. Was leuk om bij die kids te zijn, ze zijn zo blij dat ze naar school kunnen. Tegelijkertijd realiser ik me ook weer de nood die daar is, veel mensen hebben daar gewoon echt niks en het ziet er vaak hopeloos uit. Dat is nog wel echt iets wat ik lastig vind hoe ik daar mee om moet gaan, overall waar je komt zie je noden, ik geef graag maar het is onmogelijk om iedereen uit z'n noden te helpen.
Ik heb ook wel echt even m'n moeilijke momentjes gehad toen ik bijvoorbeeld met Ria en Matheka sprak over geld kwesties, wat ik hier nodig zou hebben om te leven. Het is meer dan ik dacht en ik weet dat ik afhankelijk zal zijn van giften. Ook daarin is vertrouwen nodig, ik weet dat Hij die me geroepen heeft om hier te zijn, daar ben ik van overtuigd, trouw is en zal voorzien. Op het moment dat we daar even mee bezig waren was het even een momentje van oei... het is allemaal heel veel wat er bij komt kijken. Dit is allemaal nieuw voor mij; afhankelijkheid van God leven, het werk wat ik hier ga doen is in die zin vrijwilligerswerk om zo hier andere mensen te kunnen helpen... maja we zullen ook wat moeten hebben om rond te komen. Het is heel spannend dat is iets wat zeker is, maar ook in die zin opwindend omdat ik heb gezien in het jaar dat ik hier was God zoveel groter word als je op Hem vertrouwd. Toen ik begon aan m'n dts in 2012 dacht ik oh dit doe ik even en dan gewoon weer naar Nederland; huisje boompje beestje en dan in Nl voor God bezig zijn, is natuurlijk niks mis mee want als iedereen weg zou weggaan zou ook niet goed zijn, maar wat ik me realiseerde was dat het om mezelf ging; ik plande me weg en propte God daar maar ergens tussen, toen bedacht ik wat als ik God de regie geef en Hem laat spreken en Hem de kans geef mij te laat zien wat Hij wil. Ik realiseerde me dat ik bang ben om los te laten en ik dacht aan die verhalen van zendelingen die het zo moeilijk hebben enzo. Toen liet God me zien dat ik m'n leven krampachtig vast hield en dat Hij wilde dat ik het aan Hem zou geven, wie ben ik dan om het vast te houden al Hij, mijn Maker en Redder, weet wat het beste is voor mij. Als je door moeilijkheden gaat is dat juist ook een tijd waarin God zich laat zien, dat geeft een getuigenis en een getuigenis brengt mensen tot God... wat is er mooier dan dat! Het is een avontuur dat ik samen met Hem mag gaan. Hij liet me duidelijk zien dat in Kenia mag dienen daarna kwam Julius er eigenlijk bij, wat heel mooi is omdat ik weet dat ik niet naar Kenia ga om Julius maar omdat God me in de eerste plaats geroepen heeft. Tuurlijk het blijft spannend, financieel afhankelijk zijn van Hem, maar ik vertrouw erop dat het goed komt, ik zou jullie gebed daarin erg waarderen; voor wijsheid hoe ik dingen moet regelen en dat God gaat voorzien, Hij kan op heel veel manieren voorzien en dat ik ondanks dat het veel lijkt me op Hem mag focussen.
M'n relatie met Julius en mij gaat ook goed en daar ben ik zo dankbaar voor. We praten over de bruiloft en wat daar allemaal bij komt kijken, heel geregel maar wel erg leuk. (ps de datum word hoogstwaarschijnlijk zaterdag 19 December 2015 :), dus zet het in je agenda haha, nee hoor iedereen die wil komen vanuit Nederland is welkom, gelijk mooie vakantie :)) Het maffe is dat als je hier iemand uitnodigd voor een bruiloft die persoon 5 andere mee kan nemen (ook als je ze niet kent) nou dus als we we er 100 uitnodigen is er kans dat er 500 komen... ook hierin hebben we dus wijsheid nodig :).
Zaterdag begon ik opeens een lied te zingen (God is in control - Twila Paris) en Julius keek me aan en zei dat hij die al de hele dag in z'n hoofd had, we hebben dat lied samen geluisterd en dat bemoedigde ons enorm. Wat we ook doen, de plannen die we hebben, de vragen, de onzekerheden; God is in control.
Afgelopen zaterdag avond hadden we een avond met allemaal stellen uit verschillende landen, waarin Zulu, de man van Mary uit Tanzania ons les gaf over een gezond huwelijk en waarin een cross-cultureel huwelijk soms lastig kan zijn. Ook al waren Julius en ik de enigen die nog niet getrouwd zijn was het goed om te horen, we zijn allebei van een verschillende cultuur met Eigen ideeen en opvattingen en van die twee culturen moeten we als het ware onze Eigen cultuur maken. Was goed om te horen, ook waar de andere stellen tegenaan liepen en wat er belangrijk is voor een gezonde familie.
Ik zie er naar uit voor wat Hij voor mij en voor ons in petto heeft, met Ria praat ik over wat ik hier kan gaan doen dit zal verschillende dingen zijn (wat ik erg leuk vind) stukje contact met de sponsors van de kinderen, nieuwsbrieven maken, activiteiten organiseren in de centra's (dans, drama of lied aanleren), afgelopen zondag waren we nog bij de kids en ze kende al de liedjes nog die Tamar en ik ze hadden geleerd, gingen ze voor ons zingen zo leuk en zo mooi om te zien dat die liederen betekenis voor ze hebben gekregen zoals het lied No orphans of God, bijbelstudies met de kinderen/tieners doen, ze willen graag een zondagschool beginnen in de sloppenwijk daarin zou ik kunnen helpen, begeleiden van vrijwilligers, de jongens krijgen een nieuw huis een stuk buiten de stad, daar willen ze een boerderij gaan beginnen, (kan ik m'n studie skills nog inzetten haha), kampen organiseren als ze vakantie hebben, evangeliseren.... genoeg om te doen dus :), ik heb er zin in! God is goed, ik hoop ook een container mee te krijgen, te regelen... ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken dus alles wat jullie hebben aan speelgoed en kinderkleding (of spullen wat ik kan gebruiken) zijn van harte welkom :)
Voor nu heel veel liefs en een warme groet vanuit heerlijk mooi Kenia!

ps het lukte niet helemaal met foto's in de tekst plaatsen, vandaar dat ze onderaan staan.

Lol met Christine, chapati's maken.

Familie van Julius

de ladies!

Gekkigheid met schoonzus

George en Bernard van Onesimus

Kids van de school in de sloppenwijk, wachtend op porraige (pap) vaak hun enige maaltijd op een dag.

Kleuren op het strand

Liefs en groetjes van ons

Lieffies in Dickson

Nog paar daagjes...

Tsjonge wat vliegt de tijd zeg... zo was ik nog aan het aftellen van 153 en nu vandaag staat de teller op 9 nachtjes en dan ga ik weer naar Kenia.
M'n hoofd  zit vol met alles wat ik nog wil doen of afmaken voor ik wegga (koffers pakken (mag 46kg mee, 2x optreden, pa word 60 1e kerstdag, kamer douche en lotjes hok schoonmaken, ben nog aan het knutselen wat af moet), plannen plannen ... belangrijk deze dagen die over zijn... daarnaast is het natuurlijk gezellig druk bij de c1000 dus werken hoort er ook nog bij :).
Afgelopen weekend was ik heerlijk in Rome met Erna en Gerike, nichtjes maar ook goede vriendinnen.. was heerlijk om in die prachtige stad te zijn.  Als je dan in het Colosseum loopt dan is het dat bizar te bedenken wat daar allemaal is gebeurd en tegelijk bizar dat ze zoiets konden bouwen in die tijd. De vele kerken daar waren ook prachtig mooi om te zien, zoveel pracht en praal! Zeker in deze tijd van het kerstfeest is dat gewoon mooi, met al die kerst stalletjes en dergelijke. Zondag waren we in een internationale kerk waar ook een groepje afrikanen waren, ik wilde graag weten waar vandaan en precies de vrouw met wie ik praatte was Keniaanse... erg leuk, er was zelf een Keniaan die ook Julius heette, heel grappig. We troffen het want juist die dag had de hele kerk samen een maaltijd en we mochten mee eten. Super leuk allemaal eten uit verschillende culturen. (waren veel Chinezen, Filipijnen, Afrikanen, Amerikanen), was erg gezellig!
Maandag avond laat weer terug gekomen en ik kwam wel weer soort van gelijk in de drukte dat ik dacht oh ja dit moet nog en dat moet nog... maar goed ook gewoon heerlijk vooruitzicht dat ik bijna ga.
De kerst nog hier, heerlijk omdat m'n pa word 60 en dat vieren we 2 dagen dus dan kan ik nog wat helpen en genieten van de sfeer hier en dan vlieg ik de 28e om 15.00 uur 's middags naar Kenia om daar de 29e om 10.45 (lokale tijd) aan te komen, opgehaald door Ria en natuurlijk Julius. :) heerlijk!
De tijd dat ik daar zal zijn hoop ik ook nog een blog te schrijven van alles wat ik doe en meemaak. Ik zal vooral veel met Ria ook doornemen en uitzoeken wat ik  moet regelen, daarnaast natuurlijk tijd met Julius besteden, familie en vrienden bezoeken en naar de kids en tieners in Dicksons en Onesimus.
Ik heb er ontzettend veel zin in,  ook ergens wel iets spannend van of het nog net zo is als toen ik wegging... ik weet wel dat het goed is maar ergens denk je daar toch wel soort van aan... nu ga ik toch wel met ogen kijken van ja straks ga ik daar wonen is anders dan daar zijn voor een jaar. Maar ik geloof dat het helemaal goed komt. Ik geloof en ben er nog steeds van overtuigd dat God een plan met me heeft daar en wat is er beter dan te zijn op de plek die God voor je heeft?
Ik wens jullie via deze weg hele gezegende dagen, Jezus is gekomen zonder Hem is kerst-mis.  Ook al vast de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Veel liefs